Wandelweek september 2004 in Oostenrijk, omgeving Bludenz/ Nüziders

Deze keer ook weer alleen oppad geweest met mijn kleine tentje.
Voor foto's klik hier voor Mannheimerhütte Rote Wand Zimba joch

Ha, lekker weer een week wandelen in oostenrijk. Mijn doel is drie of meer lange dagtochten te maken. Na een rustige autorit van ongeveer 10 uur ben ik aangekomen in Nüziders op de camping in het Vorarlgebergte. Tentje opgezet en na een rustpauze direct routes uitstippelen.

Mijn plan is op de eerste dag naar de Oberzalimhütte te lopen. Ik start in het plaatsje Brand. Het eerste stuk had ik al van de zomer gelopen met mijn gezin (unterzalimalp) langs een mooie waterval. Het tweede gedeelte loop je in een rustig dal waar bijna geen auto's komen.Gaandeweg besluit ik om door te lopen naar de Mannheimerhütte. Via de leibersteig. Ik moet weer even wennen aan een steile wand. Maar het is een mooie steig. Bovenaan gekomen moet ik nog ploeteren tussen de rotsen door naar de Mannheimerhütte. Ik kreeg wel een mooie uitzicht kado op de Brandnergletsjer en de Schesaplana waar ik twee jaar geleden bovenop stond. Boven bij de hut heb je een mooi uitzicht over de bergen. De Mannheimerhütte is de hoogste berghut in het Vorarlgebergte. Na lekker geluierd te hebben heb ik de terugtocht aanvaard. Na ongeveer negen uur kon ik met een voldaan gevoel en moe deze wandeltocht afsluiten in Brand.

Gelijk de volgende dag was de bedoeling om naar de top van de Rotewand te lopen. 'S Morgens vroeg opstaan rijden met de auto naar het plaatsje Marul, in de bus stappen en dan op weg naar Laguzalp. Vandaar uit naar de top van de Rotewand. In het begin is het een simpele steile wandeling naar Oberlaguzalp. Vanuit hier begint de wandeling naar de top. Het is een niet of nauwelijks gemarkeerde route, dit werd ook aangegeven. Ik had wel door dat ik te veel hooi op mijn vork heb genomen. De loop uren van de vorige dag zaten er nog in. Het eerste deel van de tocht gaat steil omhoog in wand een van steengruis. Op weg naar een smalle doorgang. Het werd een drama voor mij. via een klein pad en een nauwe doorgang kom ik in een ander dal. Vandaar uit gaat het weer over naar een wat bredere pad. Aan het eind van het pad gaat de route over in een steile klimpartij, veel rotsen (NO graat) met hier en daar een markering. Je moet wel je handen en voeten gebruiken, dus lekker weer de beginselen van het rotsklimmen toepassen. Vlak voor het eind, voor de laatste moeilijke passage, ben ik gestopt en ben met pijn in mijn hart terug gegaan. De top was in zicht. Ik vond het niet verantwoord om door te gaan, gezien het steile klim en daalwerk en de vermoeidheid van de vorige dag. Later had ik wel door dat ik beter via Formarinsee en Sattels der Rote Furka had kunnen lopen. Dan was het beginstuk minder vermoeiend geweest, dus meer reserve gehad voor het eind. Op de terugweg hoorde ik plotseling zeer dichtbij een bergmarmot fluiten. Gelijk neergeploft en fototoestel in de aanslag gehouden en jawel hoor na vijf minuten kwam hij weer te voorschijn op een afstand van ongeveer tien meter. Gelijk een aantal foto, s genomen. De volgende dag heb ik mezelf een verplichte rustdag opgelegd.

De laatste tour is naar de Zimba joch. Rustig startend in het plaatsje Brand in Brandnertal, loop ik richting Bludenz naar het begin van het Sarotlatall. Via een mooie wandelpad door het dal (waar geen auto's kunnen komen) naar de Sarotlahütte. Vanuit de Sarotlahütte op weg naar de Zimbajoch. Het eerste stuk was niet zo spectaculair wel een mooi dalletje met leuke uitzichten. Onderweg nog steile stukken gehad met kabel langs de rotsen en ook een metalen trap. Boven op de Zimbajoch heb je prima uitzicht op de Heinrich Hueter Hütte en ook op de bergen waar ik van de zomer (2004) gelopen heb met mijn gezin. Zoals de GolmJoch en uitzicht op kirrlispitzen.

Daarna een rustige afdaling naar Brand.

En toch die ene top zit mij steeds dwars. Later toch maar terug komen.

Wim de Lange